“Weet je al wat je na geneeskunde wilt gaan doen?” vraag ik aan de co-assistent die vandaag voor het eerst met mij meeloopt en de komende weken een aantal spreekuren met mij mee zal lopen. “Orthopedie spreekt me aan” zegt ze. “Soms reageren mensen dat ik dat beter niet kan doen, want je hebt geen sociaal leven meer. Ik vind dat vervelend als mensen zo reageren. Ik bedoel, waar bemoeien mensen zich eigenlijk mee?!” De co-assistent is een ambitieuze dame. Ze vraagt me hoe ik bij de jeugdgezondheidszorg terecht ben gekomen. Ik vertel haar dat ik daar terecht ben gekomen omdat naast de kunstacademie een baan als jeugdarts (als een van de weinigen artsen banen) te doen was. 'Doe je nog wat met de kunstacademie?' vraagt ze. Ik vertel dat ik vorig jaar een podcastserie heb gemaakt en dat ik plannen heb om filmpjes op te gaan nemen over effectief altruïsme en effectief doneren. 'Heb je ooit gehoord over effectief altruïsme?' vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd. Ik leg uit dat
