Choquerende geschiedenis in de bossen van Sint Anthonis
Na rijp beraad wordt besloten ze met behulp van het leger te vergassen. Ze worden bijeengebracht in garageboxen bij het destructorbedrijf. Vervolgens laten militaire voertuigen hun uitlaatgas in de garageboxen lopen. Het was een snelle en pijnloze dood. Maar met het vergassen zijn de problemen nog niet voorbij. De aanvoer van lijken is zo groot dat ze niet verwerkt kunnen worden. Daarom wordt het leger opnieuw ingeschakeld. Militairen beginnen met het graven van lange sleuven in de bossen van Staatsbosbeheer bij het Oost-Brabantse dorp Sint Anthonis. Na enkele dagen zien de dorpsbewoners een stoet wagens aan zich voorbij trekken. Het zijn in de haast her en der gecharterde wagens, bestuurd door militairen, die de doden van Son naar het bos brengen. De wagens lekken aan alle kanten, het vocht van de lijken druipt op straat (1).
Wij wandelen op een rustige zondagochtend
door de ogenschijnlijk vredige natuur van Boswachterij Sint Anthonis. De zon
schijnt. De heuveltjes te midden van het prachtige heide- en boslandschap zijn
glooiend. Maar we ontdekken dat deze heuveltjes niet onschuldig zijn als we een
gedicht lezen wat bij een boom staat. Onder de heuvels ligt een massagraf. Er
liggen 119.000 lijken begraven. Kans is groot dat je nog nooit van dit
massagraf hebt gehoord. Op 4 mei worden er hier geen kransen gelegd en deze
doden worden niet herdacht. Waarom niet? Er liggen hier lijken van 119.000
varkens, die hier ten tijde van een mond-en-klauwzeer-crisis in 1962 zijn
begraven. Varkens, ach ja, dat zijn dieren en geen mensen, denk je misschien.
Maar zou je dat ook zeggen als er 119.000 honden zouden zijn omgebracht?
Varkens zijn net als honden en mensen voelende wezens. Varkens hebben een
genoom wat voor 98% overeenkomt met dat van mensen. Varkens kunnen net als
mensen vreugde, frustratie, verdriet, angst of stress voelen. Varkens kunnen
speels en nieuwsgierig zijn en reageren op het leed van andere varkens.
In 2001 was er weer een MKZ-crisis die
aan 300.000 dieren het leven kostte. En
waarom? Tot 1991 werden runderen in
Nederland preventief gevaccineerd. In 1991 is de verplichte inenting door
de Europese Unie om economische
redenen omgezet in een inentingsverbod. De gedachte hierachter was dat eens in
de zoveel jaar ruimen bij een uitbraak goedkoper is dan continu alle dieren
preventief te vaccineren en dat het zo mogelijk is vee en vlees te exporteren naar
landen die uit kostenoverwegingen zelf ook niet vaccineren. Het klinkt
misschien logisch om kostenoverwegingen de doorslag te laten geven, maar het
betreft hier wel voelende wezens. Je beseft pas hoe bizar het is als
je het
niet-vaccineren-want-om-de-zoveel-jaar-ruimen-bij-een-uitbraak-is-goedkoper-beleid
zou doortrekken naar het vaccinatiebeleid van mensen.
“Wat een slecht beleid
van de Europese Unie!” zul je misschien denken. Maar besef dat je zelf ook
invloed hebt. Elk pakje achterham wat je niet koopt en elk pakje plantaardig
broodbeleg wat je wel koopt is een stem. Een stem voor dierenwelzijn, een stem voor
het klimaat, een stem voor je eigen gezondheid en een stem voor de toekomst.
Aan het einde van de wandeling in Sint Anthonis eten we in de zon op een
picknickbankje onze boterhammen op. Met plantaardig broodbeleg. Ik zie op mijn
telefoon dat we tijdens de wandeling van 7,5 kilometer 9362 stappen hebben
gezet. Ik hoop dat we snel stappen gaan zetten richting een meer plantaardige
toekomst.
(1) Andere Tijden, MKZ-bestrijding in Sint Anthonis
