Torenhoge Zuidas ambities?

 

Ik twijfelde of ik mee zou doen met een morele ambitie cirkel. De morele ambitie cirkel is onderdeel van The School for Moral Ambition (is Engels ambitieuzer dan Nederlands?). Een groep van zes tot acht mensen komt zeven weken lang wekelijks bij elkaar om met elkaar in gesprek te gaan over hoe zij het verschil kunnen maken met hun carrière. Vandaag was de eerste online bijeenkomst van de morele ambitie cirkel waar ik aan meedoe. Waarom ik twijfelde of ik mee zou doen? Ik ben een gepassioneerde deeltijder. Mijn vak is volgens Bregman “idealistisch, maar niet zo ambitieus”. Dit is niet de doelgroep is van the School for Moral Ambition.

 

”Iedere carrière, ook die van jou, bestaat uit tienduizend werkdagen. Dat zijn slechts tweeduizend werkweken. Hoe je die tijd besteedt is één van de belangrijkste beslissingen van je leven. Waar de één kiest voor een essentieel beroep komt de ander vast te zitten in een ietwat suffe, nutteloze of zelfs schadelijke baan. Die verspilling van talent is de grootste verspilling van onze tijd. Er is een medicijn tegen deze verspilling en dat heet morele ambitie” Rutger Bregmen verkondigt de boodschap van het filmpje over The School for Moral Ambition dat we met z’n allen bekijken tijdens deze bijeenkomst. Het filmpje is opgenomen in een kantoorpand als één van de vele kantoorpanden op de Zuidas. Het is duidelijk, de doelgroep voor the School for Moral Ambition valt in het vak “ambitieus en niet-zo idealistisch”, waartoe volgens Bregman consultants, bankiers en bedrijfsadvocaten behoren.

 

Waarom doe ik dan toch mee aan een morele ambitie cirkel? Omdat ik halverwege mijn leven ontdek dat ik zeer ambitieus ben en de meeste impactvolle carrière wil gaan nastreven? Omdat ik van vak wil gaan wisselen? Omdat ik een goed doel wil gaan oprichten om de meest prangende wereldproblemen aan te gaan pakken? Omdat ik vrij wil zijn om mijn eigen uren te kiezen, zoals het maar al mijn uren zijn? Dit zouden de ambitieuze en sociaal wenselijke antwoorden zijn op de vraag waarom ik mee zou doen aan een morele ambitie cirkel.

 

Misschien ga ik nog wel van vak wisselen. Maar de aanleiding waarom ik meedoe met een morele ambitiecirkel is simpelweg omdat ik gevraagd ben om mee te doen door iemand die ik erg graag mag. “Uiteindelijk bleek één omstandigheid bijna allesbepalend. Uit een nieuwe analyse van de gegevens die waren verzameld, bleek dat als aan deze voorwaarde werd voldaan vrijwel iedereen in actie kwam – om precies te zijn: 96 procent. Wat was die voorwaarde? Simpel: je moest gevraagd worden. Wie gevraagd werd om een onderduiker te helpen zei vrijwel altijd ja. In veel gevallen bleek de vraag zelfs een omslagpunt, waarna de gevraagde nog meer Joden ging helpen. Sterker nog, veel mensen die gevraagd waren, gingen anderen ook vragen.” In hoofdstuk 2 van Morele Ambitie legt Bregman uit dat gevraagd worden de omstandigheid is waarom mensen Joodse onderduikers onderdak gaven. Persoonlijke factoren speelden eigenlijk geen rol van betekenis. Wat dat betreft is gevraagd worden als reden om mee te doen met een morele ambitiecirkel toch wel in lijn met het gedachtegoed van The School for Moral Amibition.

 

De morele ambitie cirkel waar ik aan mee doe is een oefenrondje. Om te kijken wat erin zit en wat eruit te halen valt. Iedereen is het hiermee eens. Het valt mij op dat alle leden van deze cirkel moreel zeer ambitieus zijn, maar de ambitie voor deze cirkel niet Zuidas torenhoog is. Officieel staat er voor elke bijeenkomst 2 uur, onze cirkel wordt per bijeenkomst gecomprimeerd tot een compact rondje van een uur. Halverwege de online bijeenkomst sluit iemand aan. Is dat irritant en demotiverend? Nee, ik vind het eerlijk gezegd verademend dat de lat hier niet zo hoog ligt. Ik heb veel zin in de tweede morele ambitie cirkel bijeenkomst zonder een demotiverende hoeveelheid ambitie!





Populaire posts van deze blog

Omvangrijk, oplosbaar, onderbelicht en orthopedie

Afbeelding
“Weet je al wat je na geneeskunde wilt gaan doen?” vraag ik aan de co-assistent die vandaag voor het eerst met mij meeloopt en de komende weken een aantal spreekuren met mij mee zal lopen. “Orthopedie spreekt me aan” zegt ze. “Soms reageren mensen dat ik dat beter niet kan doen, want je hebt geen sociaal leven meer. Ik vind dat vervelend als mensen zo reageren. Ik bedoel, waar bemoeien mensen zich eigenlijk mee?!” De co-assistent is een ambitieuze dame. Ze vraagt me hoe ik bij de jeugdgezondheidszorg terecht ben gekomen. Ik vertel haar dat ik daar terecht ben gekomen omdat naast de kunstacademie een baan als jeugdarts (als een van de weinigen artsen banen) te doen was. 'Doe je nog wat met de kunstacademie?' vraagt ze. Ik vertel dat ik vorig jaar een podcastserie heb gemaakt en dat ik plannen heb om filmpjes op te gaan nemen over effectief altruïsme en effectief doneren. 'Heb je ooit gehoord over effectief altruïsme?' vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd. Ik leg uit dat
Read more »

Hoe kunnen we blindheid voorkomen?

Afbeelding
“Iris mag komen” Iris kijkt op van haar tablet, moeder kijkt op van haar telefoon. De 3-jarige Iris huppelt mijn spreekkamer in. “Komen er slechte ogen in de familie voor?” vraag ik aan de moeder van Iris, om te bepalen of ik vandaag een ogentest bij Iris af ga nemen. “Er komen veel slechte ogen in de familie voor. Mijn zus heeft een brilsterkte van -6. Iris zal dus ook wel een bril nodig hebben. Ik denk niet dat we dit kunnen voorkomen”. Ik leg uit dat als er slechte ogen in de familie voorkomen een kind inderdaad zelf een groter risico heeft op slechte ogen. Maar dan is het juist heel belangrijk dat een kind na 20 minuten dichtbij kijken 20 seconde in de verte kijkt en 2 uur per dag buiten speelt (de 20 20 2 regel). Want het is bekend dat ook bij slechte ogen in de familie dit het risico op bijziendheid enorm vermindert.   Myopie (bijziendheid) komt steeds vaker voor. Wereldwijd is op dit moment 1 op de 3 mensen bijziend en dit gaat oplopen naar 1 op de 2 in 2050. Waarom neemt di
Read more »

Bloedserieus over de fietshelm

Afbeelding
Het bloed uit zijn hoofdwond droop over zijn gezicht en vormde een plasje op de grond. De jongen die net gevallen was had geen helm op. Die week herinnerde de opgedroogde bloedplas op de fietsbrug naar mijn werk mij elke werkdag opnieuw aan het belang van de fietshelm die ik droeg. Op dat moment was ik blij met mijn helm. Regelmatig was ik niet zo blij met mijn helm. Mensen keken me raar aan, een helm is niet handig met een knotje in je haar en het is een gedoe om de helm op en af te doen. Maar toch droeg ik ‘m. Droeg, want een tijdje geleden is de gewoonte er weer uit geslopen. Als ik op de markt met een meloen in mijn handen sta moet ik denken aan een filmpje wat ik een paar dagen geleden zag. Het oranje vocht van de meloen spettert op de grond kapot als de meloen de grond raakt. De andere meloen stuitert op de grond en blijft heel (aangezien er een fietshelm omheen zit). Kinderchirurg Kramer demonstreert het beschermende effect van een fietshelm in een kort YouTube filmpje De melo
Read more »